به نقل از «خبرگزاری میزان»

نقاشی های یک پروانه /بیماری ای بی ،واگیردار نیست

تاریخ انتشار: ۲۵ خرداد ۱۳۹۸ | کد خبر: ۲۴۰۷۰۴۵۲

خبرگزاری میزان- قاب نقاشی‌ها روی دیوار جا خوش کرده. نقاشی‌های معصومه آنقدر زیبا وچشم نواز است که برو بیایی در کافه گالری به راه انداخته. معصومه روی صندلی آرام نشسته، دست‌های که خبری از انگشت در آن‌ها نیست را روی هم گذاشته، با همین دست‌های بدون انگشت نقاشی‌ها را کشیده. معصومه یک پروانه است، دختر جوان، اهل سرزمینمان، دختری که به بیماری‌ای بی یا همان بیماری که ما به نام بیماری پروانه‌ای می‌شناسیم دچار است، اما هنوز زندگی در جزء جزء وجودش جاری است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

به گزارش خبرنگار گروه جامعه خبرگزاری میزان، بعدازظهر پنج شنبه است که خودروام را در کنار خیابان و کمی آنطرفتر از میدان قباد محله پاسداران پارک می‌کنم، مقصد نهایی کافه گالری گلاب است. با معصومه عطااللهی قرار مصاحبه دارم.
پله‌های کافه را که پایین می‌روم اولین چیزی که توجهم راجلب می‌کند صدای موسیقی است، صدایی که آرامش را به مغز استخوان آدم می‌رساند. پسر جوانی که عینک دودی به چشم زده، پشت پیانو نشسته و غرق در افکار خودش فقط می‌نوازد. او کم بیناست و از چندسال پیش کم کم بینایی اش تحلیل رفته است. اما او یک نوازنده متبحر است. بخواهم از این نوازنده جوان بگویم خودش شرح مفصلی دارد. اما اینجا برای ملاقات بامعصومه آمده ام. دختر سی ساله‌ای که جزو بیماران پروانه‌ای یا همان‌ای بی است. دختر جوانی که با وجود اینکه بیماری انگشتان دست هایش را از او گرفته با تبحر خاص نقاشی می‌کشد و سیاه قلم کار می‌کند. امروز این جا در این کافه طراحی‌های معصومه تبدیل به یک نمایشگاه شده و خیلی‌ها برای بازدید از این نمایشگاه و یک عکس یادگاری با دختر جوان قدم به اینجا گذاشته اند.

روی یک صندلی نشسته، آرام است، آرامش در چهره اش موج می‌زند. می‌خواهد به همه آدم‌هایی که بیمار نیستند و زندگی عادی برایشان درجریان است بگوید:من هم مثل شما هستم. از جایش بلند می‌شود، با صدای نازک و ظریف دخترانه‌ای که دارد سلام می‌کند و خوشامد می‌گوید. دست هایش، دست هایش زخم دارد، دست‌هایی که با آن‌ها آثار زیبایی را خلق کرده. آن‌ها را روی هم گذاشته است. همه دست هایش را می‌بینند، خبری از پنهان کردن آن‌ها نیست. همین دست‌ها خالق هستند، خالق هنر، آن هم هنری زیبا.

امروز گفتگو با معصومه کار سختی است، حتی یک لحظه هم وقت پیدا نمی‌کند تا سرمیز بنشیند. مهمان پشت مهمان است که از راه می‌رسد. اول سلام واحوالپرسی و بعد تماشای تابلو‌ها و سرانجام عکس یادگاری با معصومه.

گوشه‌ای از کافه را که کمی آرام‌تر است برای گفتگو انتخاب می‌کنیم. اولین سؤال، سؤال کلیشه‌ای است. خانم عطاءاللهی از بیماری‌ای بی برایمان بگوید، چه نوع بیماری است و با انسان چه کار می‌کند.

معصومه می‌گوید: بیماری ای‌بی یک بیماری پوستی است یک اختلال ژنتیکی پوستی محسوب می‌شود که افراد مبتلا به آن به دلیل نقص در تولید پروتئین، قلاب‌های پروتئینی و کلاژنی سطح پوست به درستی تشکیل نشده و با کوچکترین اصطکاک یا تماس زخم‌هایی را در سطح پوست ایجاد می‌شود.

منبع: خبرگزاری میزان

کلیدواژه: میزان ای پروانه ای ای بی پروانه ای

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mizan.news دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرگزاری میزان» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۴۰۷۰۴۵۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

یک «نقاشی» چگونه راز ساخت اهرام مصر را فاش کرد؟ (+عکس)

رازی که هزاران سال به قوت خود باقی مانده بود، سرانجام کشف شد، چرا که فیزیکدانان بر این باورند که سرانجام به چگونگی ساخت اهرام مصر باستان پی برده‌اند. 

به گزارش فرادید، این موضوع که چگونه یک تمدن باستانی بدون ماشین‌آلات سنگین موفق به ساخت اهرام شد، مدت‌ها موضوع فکر بسیاری از افراد بود. هرم بزرگ جیزه به ارتفاع ۱۴۷ متر، زمانی که ساخته شد، بلندترین سازه جهان برای بیش از ۳۸۰۰ سال بود و ما همچنان مجذوب عظمت آن هستیم. 

برخی تصمیم می‌گیرند از اهرام دیدن کنند، برخی دیگر تصمیم می‌گیرند بر فراز آن‌ها با چتر پرواز کنند و برخی دیگر جرات کرده و به داخل هرم بزرگ می‌روند، اما ما تا کنون نمی‌دانستیم آن‌ها چگونه ساخته شده‌اند. 

گروهی از دانشمندان دانشگاه آمستردام در مورد چگونگی ساخت اهرام توسط مصریان باستان به کشف پیشگامانه‌ای دست یافتند. تیمی از فیزیکدانان به رهبری دکتر دانیل بون، روی یک نقاشی دیواری در مقبره جهوتی‌هوتپ (Djehutihotep) تمرکز کردند. این نقاشی که قدمت آن به سال ۱۹۰۰ قبل از میلاد بازمی‌گردد، به نظر یک تکنیک ساختمانی را نشان می‌دهد. 

این نقاشی دیواری ۱۷۲ مرد را به تصویر کشیده که مجسمه‌ای را با طناب‌های متصل به سورتمه حرکت می‌دهند. جلوتر از سورتمه، جایی که به نظر می‌رسد جیزه یا اطراف آن باشد، دیده می‌شود که آب را روی شن‌ها می‌ریزند. فیزیکدانان که شیفته این کشف شده بودند، تصمیم گرفتند آن را آزمایش کنند. 

آن‌ها به مصر رفتند و هرم خودشان را در مقیاسی بسیار کوچکتر ساختند. در طول آزمایش مشخص شد اگر ماسه خشک باشد، به شکل توده درمی‌آید و حرکت اجسام را دشوارتر می‌کند، اما با افزودن مقدار مناسب آب، از شکل گرفتن این توده‌ها جلوگیری می‌شود و ماسه صاف می‌ماند. 

Bonn در مصاحبه‌ای در سال ۲۰۱۶ گفته است: «اگر از شن و ماسه خشک استفاده کنید، خوب کار نمی‌کند، اگر ماسه بیش از حد مرطوب شود، باز هم خوب کار نمی‌کند. برای این کار یک سفتی بهینه لازم است.» 

قبلاً اعتقاد بر این بود که استفاده از آب برای کمک به ساخت و ساز تشریفاتی بوده، نه عملی. 

یافته‌های این تیم در یکی از معتبرترین مجلات علمی جهان (Physical Review Letters) منتشر شد. در مقاله منتشرشده توضیح داده شد: «سایش لغزشی روی شن و ماسه با افزودن مقداری آب (نه خیلی زیاد) تا حد زیادی کاهش می‌یابد.» 

«اگر میزان آب درست نباشد، ماسه مرطوب بیابان تقریباً دو برابر سفت‌تر از ماسه خشک می‌شود.» 

«یک سورتمه به راحتی روی شن‌های سفت صحرا می‌لغزد، چون شن‌ها مانند وقتی که خشک هستند مقابل سورتمه انباشته نمی‌شوند.» 

این موضوع به قدری ساده است که حتی بون و تیمش هم غافلگیر شدند: «من از میزان کاهش ۵۰ درصدی نیروی کشش بسیار متعجب شدم، به این معنا که مصریان باستان فقط به نیمی از مردان نیاز داشتند تا اهرام را از روی شن‌های خیس در مقایسه با شن‌های خشک بکشند.»

کانال عصر ایران در تلگرام